Het samenlezen in de Lage Drempel (een organisatie in Mechelen waar armen het woord nemen) is één van de resultaten van een samenwerking die moeizaam op gang kwam. Een collega en ik hadden onze stevige werkschoenen aan om in de Lage Drempel te graven naar de informele leerkansen die hier verborgen lagen. Snel voelden we aan dat dit niet de manier was om een duurzame samenwerking tot stand te brengen. Op kousenvoeten kwamen we terug met voorzichtige voorstellen van vorming tot uitstap en verwendag. Op de verwendag las Nelly, één van de oudste vrijwilligsters het verhaal voor van Zuster Symforosa, begijntje, als smaakmaker voor het samenlezen.
Een collega uit de Basiseducatie, Iris, heeft de eerste leessessies begeleid. Het publiek is wisselend: soms zijn we met vier, soms met acht. We lezen wekelijks.
Mensen worden geraakt, zien soms zichzelf in de verhalen of spinnen webben naar hun eigen gevoelens, verhalen…
Ze genieten van de mooie verhalen uit het boek Samen Sterke Verhalen Lezen, de bloemlezing die we ondertussen al helemaal uit hebben.
Carina zei het zo mooi na het verhaal Benjamins balans: “Dit is voedsel voor mijn ziel”.
Na het verhaal over Grada spraken twee mensen af elkaar te masseren…
Na verloop van tijd nam ik het over van Iris. Ik wissel af met Jozefien, ook opgeleid door Het Lezerscollectief
De laatse keer waren we met 7, We lazen Nachtbeeld van E Donoghue. Onze deelnemers waren ontroerd. ‘Als ik echt iets wil,’ zei iemand, ‘dan lukt het soms toch wel! Toch belangrijk dat mensen in je geloven!’
Bij het lezen van een gedicht is er wat meer speelruimte, ieder vindt er iets in terug van zichzelf, je luistert verwonderd naar wat de ander gehoord of gelezen heeft. Hoe mooi is dit nu gezegd, dit neem ik mee naar huis en lees het elke avond voor ik ga slapen…
Ik kijk er naar uit als het mijn beurt is om te gaan lezen! Is dit een goed verhaal, een mooi verhaal? Waarover gaat het hier, raakt het mij ook? Benieuwd wat de mensen gaan voelen, gaan zeggen…
Een reactie achterlaten