Getuigenis van Sofie, een studente

“Mijmerend dacht ik terug aan de voorleessessies van mijn leerkracht van het vierde leerjaar, mevrouw Marcassoli, toen ik de uitnodiging kreeg om me aan te sluiten bij de leesgroep binnen onze opleiding Bachelor Lager Onderwijs. Ik was al lang overtuigd dat voorlezen bijdraagt tot de taalontwikkeling van kinderen. Wat de impact ervan zou zijn op volwassenen, vroeg ik me af.
Tijdens de eerste sessie,  met zes studenten en onze lector Hilde Van den Bossche, waren we aanvankelijk een beetje nerveus. Stoelgeschuifel, snel koffie en thee schenken, koekjes klaarzetten… Het was allemaal een beetje vreemd: zo informeel samenkomen met een lector. Gelukkig waren we al snel helemaal mee in het verhaal en de volgende sessies verliepen in een sfeer van onmiddellijke vanzelfsprekendheid. Telkens een ander tekstgenre, steeds gekoppeld aan een gedicht dat die tekst in een ander daglicht stelt.

Een mooi proces met regelmatige bezinkingspauzes die vaak ook bezinningspauzes waren: het verhaal kreeg wortels richting mijn ziel. Met reactiemomenten tijdens dewelke bleek dat ieder van ons een andere visie had op de tekst, er een ander gevoel bij had en er andere voorstellingen bij maakte.
Door een aantal keer op deze manier samen te lezen leer je elkaar écht kennen. Niet zoals je elkaar leert kennen op café, neen: dieper, echt ten gronde. Je ontdekt als het ware je familie …

Deze sessies zijn me nu al zeer dierbaar: ik kijk telkens weer uit naar die rustpauzes binnen het hectische academiejaar, naar de verrassende teksten, de gedichten en naar het weerzien met de leesgroep en –begeleider.

Dit initiatief is voor mij absoluut een meerwaarde voor onze opleiding en een aanrader voor elke meerwaardezoeker die zoekt naar een stressloos moment in de werkdag.”

Binnen de weekplanning van onze opleiding krijgen studenten persoonlijke werktijd op dinsdagnamiddag: dan zijn er geen lessen gepland. Alle studenten hebben besloten, na de eerste sessie, een deel van hun persoonlijke werktijd te gebruiken voor de samenleessessies van Het Lezerscollectief.

Door omstandigheden verloopt de sessie niet altijd even lang: soms lezen we een half uur, soms anderhalf uur, soms iets daartussen. De studenten kijken uit naar dit moment en hebben besloten na de sessie van een half uur dat dat veel te kort is, zelfs wanneer we werken met een korte tekst. We proberen nog uit wat de ideale duurtijd is.

Sofie is een echte ambassadeur en verkondigt aan ieder die het horen wil hoe fijn deze samenleesmomenten zijn. Zij heeft ervoor gezorgd dat het opleidingshoofd nieuwsgierig is geworden en tijd maakt om zoveel mogelijk sessies mee te volgen. Het is ontroerend om vast te stellen hoe open de studenten hem ontvangen en zonder schroom blijven vertellen wat de tekst met hen doet. Hij neemt deel aan het gesprek als een gelijke en geniet evenveel als de studenten.

Op onze campus is het niet gemakkelijk om een lokaal te reserveren. Hoewel het de regel is dat Het Lezerscollectief samenkomt in een gezellig lokaal, is dat op een druk bezette campus, niet haalbaar. De studenten zijn echter flexibel en maken het zelf gezellig: de koffie, koekjes en het gezellig rond tafels zitten helpen en de teksten doen de rest. Na een paar sessies merk ik dat ze weerbaarder zijn geworden, dat ze veerkracht hebben (her)ontdekt in zichzelf.

Als begeleider kijk ik ook uit naar het samen lezen en ik merk dat het uitzoeken van teksten geen opgave is maar rust brengt. Terwijl de hoofdbetrachting van dit proefproject is een rustpauze in te lassen voor studenten tijdens het drukke academiejaar, hen te laten genieten van literatuur en met elkaar in gesprek te treden tijdens het genieten van de tekst, ondervind ik als begeleider ook positieve effecten. Het samen lezen zorgt voor pauzes tijdens mijn werktijd: ik doe dit namelijk als vrijwilliger tijdens mijn ‘vrije tijd’.

Een eerste rustpauze ervaar ik bij het tijd maken om teksten te zoeken, een tweede rustpauze wanneer ik de tekst lees en voorbereid en een derde rustpauze tijdens het samen lezen. De sessies zijn ook voor mij als begeleider ‘therapeutisch’ en zorgen ervoor dat ik tijd maak om zelf meer literatuur te lezen, om me te laten raken door teksten (zowel proza als gedichten) en me af te vragen of ze bruikbaar zijn voor de studenten. Tegelijk zorgen de sessies ervoor dat ik mijn empathische competentie kan ontwikkelen: wat zal aanslaan, waaraan hebben de studenten nood, welke vragen zorgen voor een open gesprek … Als lerarenopleider haal ik dus veel positiefs uit Het Lezerscollectief.

Mogelijk blijft dit samen lezen hangen in het geheugen, zorgt het voor ‘een lieflingsbeeld’ van de studententijd wanneer die reeds lang vervlogen is en mogelijk voor inspiratie in het werkveld van lager onderwijs. Niets moet, het samen lezen verloopt in een open sfeer en iedereen geniet.