Your basket is currently empty!
Lezen in de lerarenopleiding
Hoe het voor mij allemaal begon….
Een lector die vraagt om vrijwillig aan iets deel te nemen na je dagelijkse, verplichte uren is niet meteen iets waar je voor staat te springen, toch?
Maar toen ik haar vol passie hoorde vertellen over ‘Het Lezerscollectief’, was mijn nieuwsgierigheid toch geprikkeld.
Lezen is iets wat ik doodgraag doe, maar wat er door het vele werk vaak niet meer van komt.
Iemand die dit dan voor jou doet, en bijkomend ook een zeer aangename stem heeft waardoor je echt tot rust kan komen, dat was de oplossing.
De eerste samenkomst was, zoals Sofie al vermeldde, een beetje onwennig.
Niemand wist echt wat er ging komen, of wat er van ons verwacht werd.
Snel een koekje eten, een beetje onwennig van de koffie drinken en een beetje rondkijken in de hoop dat iemand iets zou zeggen tijdens de pauzes.
Toch was ik blij dat ik me had opgegeven. Ik voelde me na deze sessie ontspannen en keek al uit naar de volgende bijeenkomst.
Deze kwam er ook snel, op dinsdagnamiddag, tijdens de persoonlijke werktijd.
Voor mij voelde het als een momentje van rust, een moment waarop je niet hoeft te denken aan taken die op je wachten of lessen die je moet geven.
En zo voelt het vandaag nog steeds.
Bij elke bijeenkomst voel je de band tussen de vrijwilligers groeien.
Er is geen schroom om iets te zeggen, je kan het vertrouwen noemen…
Want dat is volgens mij één van de sterktes van dit project.
Je voelt je zodanig op je gemak, dat je niet bang hoeft te zijn om afgerekend te worden op wat je zegt.
Tijdens het Lezerscollectief gaat het vaak over persoonlijke zaken. Je graaft dieper in jezelf, je haalt beelden op die misschien niet altijd even prettig zijn, of juist wel, en dan vertel je en het gaat vanzelf.
Je vertelt wat je ziet, wat je voelt en wat je denkt.
Je vertrouwt de mensen om je heen, je vertrouwt erop dat wat in deze ruimte verteld wordt, ook in deze ruimte blijft.
Dat vertrouwen komt volgens mij door mevrouw Van den Bossche.
Tijdens de bijeenkomsten stelt ze zich niet op als lector Nederlands, maar als persoon die een passie heeft voor lezen, iemand die echt naar je luistert en dat maakt het net bijzonder. Een kleine familie, met een bijzondere band. Je luistert, je voelt en je deelt.
Tine Depauw
Comments
7 responses to “Lezen in de lerarenopleiding”
Ik herken mij hier volledig in. Ik lees ontzettend graag en in de zomervakantie veel maar tijdens het schooljaar komt het vrije tijds lezen er maar niet van. Dit vind ik wat spijtig en toen ik moest kiezen wat mijn alternatieve stage zou worden in mijn laatste jaar lerarenopleiding kwamen de leessessies aanbod. Voor mij is het ontzettend fijn om mij er te kunnen in verdiepen en zeker met een toffe sfeer is het geweldig om over een verhaal te spreken en van gedachten te kunnen wisselen met elkaar.
Lezen is zeker iets wat ik zal blijven doen en door de leessessies eventueel nog uitbreiden en zelf aan de slag gaan met voorlezen zowel in de klas als eventueel zelf leessessies te organiseren. Ik kijk al uit naar het moment waarop ik de touwtjes voor ene keer in handen kan nemen en van daar af zien we wel.
Ik was ontzettend blij deze tekst te lezen voornamelijk omdat ik mijzelf daar kan bij aansluiten.
Beste Tine,
bij mij is het ook zo begonnen vanuit de school, een alternatief stageproject. Ik lees wel vaak in mijn vrije tijd omdat dit mij doet ontspannen, een soort escapisme van alle taken en deadlines. Ik ben zeer blij dat ik meedoe in dit project, het is zeer aangenaam om iemand te horen lezen met aangename stem en de open en veilige omgeving. In het begin is het moeilijk om de groep te vertrouwen en persoonlijke zaken te vertellen die een link hebben met het kortverhaal, na een paar leessessies is dit weg en vertrouw je de groep. Buiten de school, ga ik ook naar het Muntpunt in Brussel voor een leesgroep en dit was één van de leukste ervaringen ooit. Ik heb het soms moeilijk om mijn gedachten te uiten, veel omdat ik abstracte denkwijzen heb. Ik heb hier al veel uit geleerd en ik zet dit traject ook verder. Het is actief luisteren en dat is soms wat moeilijk in de maatschappij waarin we leven, we zeggen veel maar luisteren te weinig.
Groetjes,
BeauDag Tine,
ik kan me helemaal vinden in wat je hierboven schrijft.
Bij ons zijn de deelnemers van de groepen niet elke keer precies hetzelfde maar er is een grote continuïteit.
Toch laat ik me hierdoor niet van de kaart brengen en probeer zoals jij het beschrijft te vertellen wat ik zie, denk en voel.
Het is gek hoe zo een kort stukje tekst zoveel naar boven kan brengen in mensen.
En net dat bewonder ik aan het initiatief.
Onlangs heb ik ook deelgenomen aan een lezersgroep in MuntPunt (dat is een bibliotheek in Brussel), buiten de twee medestudenten kende ik er niemand.
Maar eigenlijk vond ik dit wel verfrissend, er waren zoveel verschillende leeftijden, contexten en achtergronden in deze groep dat het wel leek of elk woord anders werd geïnterpreteerd.
Mocht je hier geïnteresseerd in zijn is deze groep absoluut een aanrader om eens een totaal andere leeservaring op te doen.
Ik wens je nog heel veel samen lees plezier!
Groetjes,
ToscaDag Tine,
Grotendeels kan ik mij vinden in je tekst.
Ik ga mijn eindwerk maken rond het lezen opnieuw aantrekkelijk maken. Ik had niet echt een idee hoe ik hier aan moest beginnen. Toen ik hoorde van de leessessies vond ik dat een prachtig plan, echt een goed idee. Zeker om dat ook in je klas te organiseren.
Ik was vanaf minuut één gepassioneerd over dit project. Ik ben er geen enkele keer tegen mijn zin naar toe gegaan, ook niet de eerste keer.
De eerste keer vond ik wel enorm moeilijk omdat ik de leerkracht (degene die las) niet kende. Dus toen durfde ik ook niet veel zeggen. Dit is ondertussen al veel verbeterd, zoals je zei, omdat er vertrouwen is en omdat je niet afgerekend zal worden over wat je zegt.Ondertussen zou ik niets liever willen dan dit iedere week doen.
Groetjes,
LiesHallo Tine,
Ook ik kan me bijna helemaal terugvinden in jouw tekst hierboven. Bijna… Voor mij was het bij de eerste sessie ook even wennen. Maar helaas ben ik niet iemand die veel boeken leest. Vroeger deed ik dat wel. Maar net zoals jij raakte ik geïnteresseerd in het lezerscollectief. Ik hoopte daarnaast ook dat ik terug enkele boeken zou vastnemen na deze leessessies. ‘De goesting’ om terug een boek vast te nemen is er niet door teruggekomen maar ik heb er wel enorm van genoten om de denkwijze en verhalen van anderen te horen.
Beste
Ik ben in dit project beland door mijn docent die het beschouwde als alternatieve stage.
Een boek lezen is voor mij hoogdrempelig. Ik ben eerder iemand die actie nodig heeft om geconcentreerd te blijven. Een boek openen en mijn gedachten nemen steevast een loopje naar een ander universum vreemd aan het boek. Nog sneller maken mijn hersenspinsels komaf met een voorlezer, ze drommen die in een verre uithoek van mijn waarneming en nemen de vrijgemaakte ruimte vrolijk in.
Meermaals heb ik gelezen dat mensen tot rust komen tijdens zo een leessessie, wel dit is niet mijn ervaring. Integendeel, het stresseert me eerder want het is al voorgevallen dat ik niet kon mee praten over een probleem omdat ik de lezer niet gehoord had. De beste oplossing is dat ik zelf lees wat ik ook probeer te doen. Het vervelende hierbij is dat mijn tempo natuurlijk hoger ligt dan iemand die voorleest met intonatie en pauzes. Eerder klaar en opnieuw is mijn concentratie weg. Ik moet nog vinden hoe ik in zo’n leessessie mezelf bij het gebeuren hou.
Je sprak over vertrouwen in zo’n leessessie die uitnodigt om je mening te uiten. Ik begrijp wat je bedoelt maar ik heb het anders ervaren. De docent vormde geen probleem, het is de groep van onbekende mensen die me weerhield om mijn mening te zeggen. Ik herinner me de lichaamstaal: rollen met de ogen en schouders ophalen. Beiden vind ik weinig respectvol en soms dacht ik zeg dan met woorden wat je denkt dan kunnen we er misschien iets uit op maken. Verloren non verbale taal.
Verhalen scheppen geen vertrouwen, wel mensen. Ik had dus liever eerst een kennismakingsronde gehad of een vaste groep. Nu heb ik wellicht meer geluisterd dan deelgenomen aan het gesprek met zijn toevallige participanten. Verhalen zijn reeksen woorden met betekenis, soms diepe inzichten maar ik voel geen nood om jan en alleman deelachtig te maken van mijn visie of gevoelens. Enkel wanneer mijn gesprekpartners getuigen van respect voor elkeen lijkt het mij de moeite om diepe gesprekken te voeren.
Groetjes
Morgane LemmensBeste Tine
Ik sluit mij volledig bij je aan. Lezen is een grote bezigheid van mij in mijn vrije tijd. Op vakantie kan je mij altijd met een boek in het zonnetje vinden. Ik vind het fantastisch om mij te verliezen in een boek. In het middelbaar volgde ik als optie de lessen wereldlitteratuur en aan de universiteit in Antwerpen volgde ik Taal en Letterkunde: Frans/Spaans en Theater/Film/Literatuur. Je kan mij dus wel een fan van litteratuur noemen.
En voor mijn alternatieve stage op school vond ik het direct fantastisch dat er iets was rond litteratuur. Ik ben met zeer veel in naar al de sessies gegaan. Het was inderdaad zeer relaxend en ideaal om even niet aan al de taken en toetsen te denken. Ik ging op in het verhaal en was altijd wat teleurgesteld als het al gedaan was. Kortverhalen duren spijtig genoeg nooit echt lang.
Ik kan deze manier van lezen in groep zeker aan iedereen aanraden. Niet enkel aan de mensen die geïnteresseerd zijn maar ook aan de mensen die niet veel lezen. Je kan je ogen sluiten en gewoon luisteren. Het is laagdrempelig en voor iedereen toegankelijk.
Leave a Reply